Anayurt

Güneşin hiç batmadığı bir yerdi,

Umutlarımızın tükenmek nedir bilmediği,

Mutluluğun canına okuduğumuz bir dünya…

Sevinmek için neden aramadığımız,

Sadece başımızın kırıldığı,

Dizlerimizin yaralandığı bir yer.

Bir anne öpücüğüyle geçiveren yaralar aldığımız günlerdi.

Ve sadece oyunlarda yorulduğumuz.

Ağlarken bile mutlu olabildiğimiz zamanlardı,

Sonra büyü bozuldu herhalde.

Ya da uyandık rüyadan.

Taşınmış ta olabiliriz bu güzel diyardan.

Bilmiyorum…

Şafağı bekler oldu gözlerimiz.

Umutların da tükendiğine şahit olduk.

Mutlu olabilmek için canlarımıza okur olduk.

Sevmek ve sevilmek için nedenler koyduk önümüze.

Kalbin de kırılabileceğine şahit olduk.

Yara bere içinde kaldı ruhumuz.

Bir anne sesi aradı kulaklarımız.

Ve artık yorgunluktan bitap düşmüştük.

Ama tüm bunlara rağmen; sadece dürüst bir insanın daima anayurdunda, yani çocukluğunda kalabileceğini öğrendik.

“Çocuklara, dürüst insanlara sevgilerle…”