Sana Söylüyorum...

Merak etme beni,
Ölmek üzereyim plöreziden.
Ben gidince,
Yapamayacağım şeyleri yapma olur mu?
Sevme yağmuru mesela.
Dinleme o şarkıyı.
Bakma aynaya.
O da görmesin seni,
Ben göremedikten sonra.

Batan Gemiler

Genişleyen bir evren gibiydi kalbim.

Bir damla suydum oysa.

Milyonlar ışık yılı uzaktayken sana.

Ruhundan bir nefes üflendi ruhuma.

Dağların çekindiği bir yük konarken omuzlarıma.

Ve zaman nedir bilmezken ben,

Gün sayıyordum ufacık bir odada.

Nakış nakış örülürken bedenim,

Yazılıyordu kader defterim.

İki melek öperken alnımdan,

Bir melek tutuverdi minik ellerimden.

Dökerken gözyaşlarımı,

Aldım ilk nefesimi.

Zormuş dedim bu hayat, zormuş.

İnsan yaşamak için her an nefese muhtaç olur muymuş?

Ne zormuş dedim bu hayat, ne zormuş.

Sonra bir ses duydum ve durdum.

Diyordu ki bana;

“Göze alamadıktan sonra her şeyi, nedir ki hayat…

Nedir ufuk çizgisinde kaybolan güneşin şafak yolculuğu.

Karanlıktan korkan bir yıldız, ateşten kaçan bir mum gördün mü hiç?

Oysa her bahar yeniden açan yapraktı gerçeği fısıldayan.

Ölüp ve sonra tekrar dirilen topraktı okunması gereken!”

“Madem hayat var, batan bir gemi kadar vakur durabilmeli insan...”

Vakti Ölüm

Şimdi vakitlerden ayrılık,
Yıldızları kayıyor gözlerimin.
Üşüyor iliklerine kadar sokakları şehrimin.
Işıltısını kaybederken yakamozlar,
Ay bile sönüyor kasvetinden gidişinin.
Görüyorum.

* * *
Şimdi vakitlerden yalnızlık,
Kopuyor fırtınası ruhumun.
Dizlerinin bağı çözülüyor seni götüren yolların.
Heybeti kaybolurken yaslandığım dağların,
Su bile kaybediyor coşkusunu ritminin.
Duyuyorum.

* * *
Şimdi vakitlerden hüzün,
Bir martı çığlığında kayboluyor sessizliği gecenin.
Su birikintileri alıyor, yükünü hasretimin.
Soğuk bir esintide savrulurken düşlerim.
En derin yerinde uyanıyorum sensizliğin.
Ölüyorum.

* * *
Şimdi vakitlerden ölüm,
Gün dönümü gidişinin.
Ölenle ölünmez derler de,
Gidenle gidilseydi eğer dili tutulur muydu ecelin?

* * * 

Şimdi sen;

Ölenle ölünmez derler de, gidenle gidilir mi ondan haber ver!